Psikologlar tarafından tanımlanan dört temel ebeveynlik tarzı vardır. Bunlar; otoriter, aşırı müsamahakâr, yetkili ve hiçbir şeye dahil olmayan ebeveynliktir.
Otoriter: Ebeveynlik: Kesin itaat talep etme eğiliminde olan, kurallarını ve kararlarını çocuklara açıklamayan ve fazla samimiyet veya destek göstermeden çocuklarını cezalandıran ebeveynler otoriter ebeveynlerdir. Otoriter ebeveynlerle büyüyen çocukların karşılaşacakları yeni durumlardan korkma, düşük benlik saygısı ve depresyondan muzdarip olma olasılığı daha yüksektir.
Aşırı Müsamahakâr: Ebeveynlik: Aşırı müsamahakâr ebeveynler genellikle disiplinli değildir, kuralları uygulamaz, sınır koymaz veya çocuklarının davranışlarını kontrol etmezler. Ebeveynleri her şeye izin veren çocuklar dürtüsel hareket ederler. Bu çocuklarda kuralları, sınırları göz ardı etme, agresif olma ve madde bağımlılığı riski daha yüksektir. Ayrıca depresyon ve anksiyete riski de daha yüksektir.
Yetkili Ebeveynlik: Temel olarak tüm tarzlar arasında en iyisi olan bu ebeveynlik tarzıdır. Yetkili ebeveynlikte, ebeveynler kurallar ve sınırları belirler ve çocukların bunlara uymaması durumunun yol açtığı sonuçları onlara gösterirler. Bununla birlikte yetkili ebeveynler duygusal olarak duyarlı ve sevgi doludur. Çocuklarını dinleme ve onlarla iletişim kurma alışkanlığı edinmişlerdir. Ebeveynleri bu ebeveynlik stilini kullanan çocuklar daha gelişmiş duygusal sağlık, sosyal beceriler ve dayanıklılık özelliklerine sahip olarak büyür.
Hiçbir Şeye Dahil Olmayan Ebeveynlik: Bu ebeveynlerin çocuklarıyla iletişimi çok azdır ve çok kopuk bir ilişkileri vardır. Şefkatli değillerdir ve çocukların duygusal ihtiyaçlarına cevap vermezler. Çocukları denetlemeye veya disipline etmeye dikkat etmezler. Hiçbir şeye dahil olmayan ebeveynlik, çocuklar için en kötü sonuçları doğurur. Çocuklar duygusal olarak içe kapanırlar, endişeli olurlar ve ileride madde bağımlılığı gibi tehlikeli ve kötü davranışlara başlamada daha büyük risk altındadırlar.
