Sen Kime Cennetsin?
Sen Kime Cennetsin?
İçine doğduğun dünyada,
Kime iyi geliyorsun?
Kimin yüreğine su serpiyor,
Kimin yarasına merhem oluyorsun?
Göz göze gelmelisin hayatınla
Cevabından korkmadan
Sormalısın kendine
Sen Kime cennetsin?
Farkına varmalısın senliğinin,
“Başkaları için cennet olmak”… Düşünmelisin…
Cennetini bulmanın peşindeyken
“Başkasına cennet olmak”… İstemelisin…
Kapalı duygular arkasına saklanmak
Ulviyete adanmamak,
Kimseye iyi gelmez, bilmelisin?
Yüreğin coşmalı, gönlün çağlamalı
Kalbin cennet olabilmek için atmalı
Güzellikler seninle,
Cömertlikle sunulmalı
Sessizliğin lütuf,
Sözünde keramet bulunmalı
Varlığın kime armağan,
sen kime cennetsin?
İçten içe duyulmalı.
Gökyüzü ve senin dinginliğinde
Dinlenmeli insanlar,
Su ve senin berraklığında
Flu’ya kaçmamalılar.
Cennet diliyle sunulurken hali pür melalin
“Son Kullanma ve kullanılma tarihi”,
olmamalı hiç kimsenin.
İstemelisin bunu kendinden
Geçip gittiğin bu dünya üstünden
Sen kime cennetsin?
Sessizliğinde görülmeli
Eşin, çocuğun, sevgilin, dostun, her şeyin
Neyse hayattaki rolün, doğaçlaman
Güç almalı senden, en yüreklisinden,
Geleceğe hayal ertelerken
Güneş ve yıldız olmayı
Enfusi bir nefesle becermelisin.
İyi niyet ve nimet ardışıklığında
Nimet’le eş anlama gelmelisin
Yamuk koordinatların uzağında,
‘Değerim bilinsin’ tuzağında
Kendini nimetten saydırmayı beklememelisin,
iyi niyetinle,
İzhar etmelisin
Sen kime nimetsin,
Sen Kime cennetsin?
Düşünmen yeter…
mi?
Not: Bu bir aşk şiiri değildir.
Dursunali Emecen
21.11.2020
